"მამა ალექსანდრეს მისიონერული ძალისხმევის ობიექტად აბორიგენთა ის განსაკუთრებული ტომი იქცა, რომელსაც საბჭოთა ინტელიგენციას უწოდებენ. ტომი, რომელსაც საკუთარი და გადმოცემები, საკუთარი ცრურწმენები აქვს, რელიგიის საკითხებში კი მსოფლიოს უველურეს ტომებზე უფრო ველურია. ამ ტომს მისიონერი მისავე ადგილობრივ თუ საჭიროა — სლენგზეც კი უნდა ესაუბროს. ზედმეტია იმით აღტაცება, თუ რა უნაკლოდ ფლობდა მამა ალექსანდრე საერო კულტურის ენას, როგორ შეეძლო მეცნიერების, ხელოვნების, ლიტერატურის წარმომადგენლებთან მათთვის ახლობელ თემებზე საუბარი. მაგრამ მის ერუდიციაზე ბევრად დამაფიქრებელი ის გონიერი, ლაღი და თავმდაბალი გახსნილობაა, რითაც ის ურთიერთობდა თავის თანამედროვეებთან –– ღვთის თავგზააბნეულ, დასახიჩრებულ ქმნილებებთან, მაინც ღვთის ხატად და მსგავსად რომ რჩებოდნენ“. - სერგი ავერინცევი